The tune of nature (in a minor key)

The tune of nature, (in a minor key.)

Standing in the woods on a sunny July day with a visiting friend, we pause our discussion of natural history and what that bloke we used to work with is doing now, and just stop and listen. The woods seem to thrum with an intense buzzing – every tree vibrating with its own note. Together, these notes combine to make a wide resonant chord that Nik and I no longer notice, so we are used to it.  “What’s that noise?” says our friend, “is it a bee swarm?” Not a swarm of bees but just insects – hundreds of thousands of tiny wings beating, hatching, flying, hunting, and living.

Zo klonk het platteland vroeger overal in Noord-Europa. Levend. Divers. Maar er is onlangs een vreselijke stilte neergedaald en nergens meer dan in het Verenigd Koninkrijk. Onze vriend is een professioneel ecoloog die veel tijd buiten doorbrengt op een aantal van de laatste overgebleven wilde plekken in Engeland. Toch was hij dit geluid, deze essentiële akkoord van het leven, vergeten, omdat het zo lang geleden was dat hij het had gehoord.

We hebben eerder over dit fenomeen geschreven in deze blog. Het heet Shifting Baseline Syndrome. Dit is waar acceptabele drempels voor milieudegradatie steeds lager en lager worden. Bij gebrek aan gegevens of bewijs van het tegendeel, gaat elke opeenvolgende generatie denken dat een armere en minder diverse natuurlijke wereld de norm is. Shifting Baseline Syndrome is niet alleen een theorie; het is een weerspiegeling van het geleidelijke verlies van biodiversiteit en onze veranderende perceptie van wat normaal is.

Het was voor ons een genoegen om in 2024 veel deskundige gasten te horen vertellen hoe geweldig Le Moulin is voor wilde dieren en hoe het hen doet denken aan 30-40 jaar geleden in het Verenigd Koninkrijk (ja, onze gasten zijn over het algemeen wat volwassener. Vintage, zouden de Fransen zeggen.) We hebben ook een verschil opgemerkt sinds we met ons rewilding-programma zijn begonnen, en ondanks het vreemde natte weer was het een uitzonderlijk jaar voor vlinders en andere vliegende insecten.

Het is echter moeilijk om hier plezier in te hebben als het afhankelijk is van een contrast met het land waar we nog steeds van houden en waar we geen plezier in hebben om het zo gedegradeerd te zien. Toen ik dit jaar laat in de lente terugging naar het Verenigd Koninkrijk, viel het me ook op. De gemeentelijke beplanting op de parkeerplaats van een tuincentrum, normaal gesproken vol met bijen, was helemaal leeg, op één bromvlieg na. De voorzitter van Natural England schreef onlangs: dit artikel vragen waar alle vlinders en bijen dit jaar gebleven zijn. Dit soort milieudegradatie is een direct gevolg van Shifting Baseline Syndrome, waarbij verminderde biodiversiteit de nieuwe norm wordt.

We zijn ons er ook vreselijk van bewust dat het eiland Le Moulin, ingekapseld in de bubbel van de PNR Périgord-Limousin is nauwelijks een representatie van Frankrijk als geheel. Zodra we ons van ons granietplateau af begeven, is het hier in Frankrijk net zo slecht. Deze realiteit is een harde herinnering aan het Shifting Baseline Syndrome, waarbij verminderde biodiversiteit de nieuwe norm wordt.

Dit is allemaal verschrikkelijk somber – dus wat kunnen we doen? Ik wil ons bedrijf niet runnen met de slogan “kom en Instagram het voordat het allemaal weg is”. Dat is gewoon te somber.

Opnieuw lijkt het erop dat re-wilding het antwoord heeft. Het voelt alsof de biodiversiteit (wat in werkelijkheid insecten betekent) hier de afgelopen 2 jaar is verbeterd sinds we de re-wilding filosofie goed hebben omarmd. Nu de graasdruk op Humpy Hill is verminderd (en in rotatie is uitgesloten van sommige secties om overwinteringshabitat voor vlinders te bieden), zijn de populaties van de parelmoervlinder helemaal gek geworden. Bovendien hebben we een significante toename opgemerkt van mierenhopen die, hoewel ze op zichzelf interessante soorten zijn, vaak gecompliceerde en slecht begrepen relaties hebben met sommige vlindersoorten.

Het ongesneden "No Mow May" gazon is een mottenfabriek geworden die de vangsten in de mottenval verbetert en soorten naar de tuingebieden lokt, en uiteraard zijn de vleermuizen blij. We hebben ook net ontdekt dat de PNR onlangs zijn eigen versie van No Mow May, dus het is geweldig om ook deel te nemen aan een Frans programma naast het origineel Plantenleven campagne.

De vijvers zijn tot nu toe het hele jaar door een genot geweest. Vol met poelkikkers, libellen, juffers en duikkevers. Wat een beetje een gok leek toen we ze voor het eerst groeven in de winter, heeft zich op de meest wonderbaarlijke manier uitbetaald.

Ten slotte stimuleert Niks beheer van struikgewas en braamstruiken rond de site de productie van vlinders en motten en biedt het ook leefgebied voor oogstmuizen en vogels. We hebben dit jaar meer grasmussen, goudvinken en sprinkhaanzangers gezien. Nog geen nachtegalen, hoewel we hopen dat we ze in de toekomst kunnen aantrekken. Interessant genoeg is er een zwartkop die buiten ons keukenraam zingt en af en toe uit zijn traditionele zwartkoprepertoire breekt om een redelijke nachtegaalimitatie te doen.

Het verwart de hel uit de App voor het identificeren van merlinvogels, die hem eerst identificeert als blackcap, dan onzeker overschakelt naar nightingale, en dan weer terug naar blackcap. Ik noemde hem een blackingale, maar de vriend met wie we deze blog begonnen heeft hem omgedoopt tot NightCap!

Dus hoewel we nog steeds bang zijn voor de stille lente en zomer die ten noorden van La Manche plaatsvinden, helpt het om te weten dat we misschien op een kleine manier helpen. En ook dat de natuur het vermogen behoudt om terug te veren zodra de factoren die de achteruitgang veroorzaken zijn geëlimineerd – voornamelijk chemicaliën, overbegrazing door de verkeerde soorten en obsessie met netheid. Deze hoopvolle vooruitzichten bieden een tegenverhaal aan de ontmoedigende trend van het Shifting Baseline Syndrome, waarbij het geleidelijke verlies van biodiversiteit ten onrechte wordt geaccepteerd als de nieuwe norm.

Bij het confronteren van Shifting Baseline Syndrome is het cruciaal om te onthouden dat zelfs kleine positieve veranderingen een significant verschil kunnen maken. Wij zijn toegewijd aan deze aanpak en om een hoopvol voorbeeld te bieden van wat mogelijk is.

Terwijl we omgaan met Shifting Baseline Syndrome, blijft onze focus liggen op de tastbare voordelen van rewilding. Wij geloven dat door te laten zien hoe de natuur kan herstellen als ze de kans krijgt, we anderen kunnen inspireren om dit wijdverbreide probleem te herkennen en ertegen te handelen. Shifting Baseline Syndrome mag onze verwachtingen niet dicteren; in plaats daarvan moeten we streven naar een rijkere, meer diverse omgeving.

Wilt u deze overvloed aan natuur komen ervaren, dan hebben we in juli en augustus nog enkele plaatsen vrij. Kijk op de website hier en kijk welke gite u het leukst vindt. Vergeet niet dat er een 5%-korting is voor leden van CIEEM. Voor lezers van deze editie van de blog bieden we ook een korting aan leden van Vlinderbescherming of het Nederlandse equivalent de vlinderstichting voor gebruik in juli en augustus 2024. Stuur me een e-mail op bonjour@lemoulindepensol.com om dit te bespreken.

Ik ga even een slaapmutsje drinken. Proost.

Foto van parende weideparelmoervlinders gebruikt met vriendelijke toestemming van Yealand Kalfayan. Bekijk zijn website hier.